dinsdag 13 december 2016

jouw pijn mijn pijn

Jouw pijn is niet erger dan mijn pijn he?

Deze zin spookt sinds vrijdag j.l. door mijn hoofd. Het is zo veelzeggend en maakt me zo boos en bang en verdrietig.

Los van de context, wat zegt deze zin je? Ik denk dat je er wel een zekere kleinering in kunt lezen, vooral door het woordje ‘he?’. Hallo, weet je nog, mijn pijn is er ook he? Niet vergeten he? Ik heb ook pijn! Het klinkt als een schooljuf die gepest wordt door haar leerlingen. Jongens, ik heb ook gevoel he!

Je kunt je misschien iets voorstellen bij deze zin, een situatie waarin dit wordt uitgesproken. Tussen 2 geliefden wellicht, of tussen 2 mensen die allebei hoofdpijn hebben, maar die ene klaagt er heel de tijd over, en die ander luistert daar al heel de dag naar en is het nu wel een beetje zat.
Stel dat dit de context is, wat vind je dan van deze zin? Terecht? Of een beetje kinderachtig? Je kunt immers ook gewoon zeggen: ik ben je geklaag over je hoofdpijn nu wel zat. Of: wil je nu even je mond houden, want ik merk dat mijn hoofdpijn hier niet echt beter van wordt.

Jouw pijn is niet erger dan mijn pijn, he?

Oke. Als ik nu vertel, dat het gespreksonderwerp in de context waarin dit werd uitgesproken, racisme was. Wat stel je je er nu dan bij voor? Ik vermoed dat je al aardig in de buurt komt.
Dan is het nu tijd dat ik mijn narratieve beschaving loslaat en zeg wat er op mijn hart ligt.

Deze zin komt namelijk van een ex-raadslid (vrouw, wit) van Leefbaar Rotterdam. Iemand die vaak een platform krijgt in de media. Ze sprak het uit tegen een zwarte vrouw, die zojuist had verteld dat zij regelmatig te maken heeft met racisme, en hier een voorbeeld van gaf. Mevrouw Leefbaar maakt regelmatig soortgelijke dingen mee: ze wordt namelijk wel eens aangezien voor een racist! Weten wij wel hoe dat voelt??

En ja, in dit gesprek keerde zij zich richting een zwarte vrouw, en sprak de woorden:

Jouw pijn is niet erger dan mijn pijn, he?

Een hele ruimte vol beschaafd links Rotterdam zat erbij en keek ernaar. Niemand zei iets. Toen zij vervolgens een pro-Trump betoogje hield, implodeerde ik zowat, en trok ik mijn mond open. Ik deed het te laat, niet goed genoeg, maargoed: de rest zweeg. Ze veegde mijn woorden van tafel en nam weer de ruimte in, keer op keer, met elke keer dezelfde woorden. Zonder gene. Volledig comfortabel.

Stop. houd je mond. Stop alsjeblieft. Houd je mond. Zorg dat je pijn je kwetsbaar maakt, en voel dat, en kom daarna terug, voor een prettig gesprek.

‘Ik ben zo verdrietig. Help.’

Geen opmerkingen:

Een reactie posten